Το χρονικό ενός θαύματος:
Ούτε στιγμή δεν είχα πιστέψει ότι θα ξαναγεννήσω με καισαρική. Η καλή πορεία της εγκυμοσύνης, η φροντίδα του γιατρού και της μαίας, όλα έδειχναν ότι έχω πολλές πιθανότητες για το πολυπόθητο VBAC.
Πάλι 3 τα ξημερώματα. Πάλι σπασμένα νερά. Πάλι ξεκινάνε οι πόνοι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Άγχος.
Ραντεβού με τη μαία, όλα πάνε καλά, επιστροφή στο σπίτι και αναμονή. Οι πόνοι δυναμώνουν. Το μεσημέρι δεύτερο ραντεβού. Οι πόνοι με εξαντλούν. «Αγγελική, πονάω». Αγκαλιά, «ααααα» και κάθε ωδίνη φεύγει για να έρθει η επόμενη. Γιατρός και μαία συμφωνούν, ήρθε η ώρα να πάω στο Λητώ. Η διαστολή στο 3 και, όσο προχωράνε οι πόνοι, τόσο ελπίζω ότι θα γεννήσω φυσιολογικά.
Κρυώνω. Ζεστή κουβερτούλα από τη μαία. Πεινάω. Ζελεδάκι και καραμελίτσα από τη μαία. Διψάω. Φυσικά και μπορώ να πιω νεράκι. Δύο χρόνια πριν, στην ίδια κατάσταση, όλα απαγορευμένα.
Περάσανε σχεδόν 20 ώρες… διαστολή ίδια… Ζητώ επισκληρίδιο. Όλα καλά, ηρεμώ, αναπνέω. Ο γιατρός πάντα ήρεμος και ευχάριστος, η μαία πάντα δίπλα μου.
Οι ώρες περνάνε. Η διαστολή σταθερή. Μαζί με τη σωματική εξάντληση, αυξάνεται και ο ψυχικός μου πόνος. Γιατί εγώ δεν γεννάω; Κάθε τόσο ακούω την κραυγή μιας μάνας και αμέσως το κλάμα ενός μωρού και μετά γέλια και χαρές. Βουρκώνω και με πιάνουν οι λυγμοί. Η Αγγελική με πλησιάζει, της εξηγώ πώς νιώθω και με καθησυχάζει. Δυο χρόνια πριν, στην ίδια κατάσταση, κανείς δεν με άκουγε.
Περάσανε σχεδόν 26-27 ώρες. Και έγινε αυτό που φοβόμουν. Ο γιατρός μου κάθεται δίπλα μου. Φοβάμαι για αυτά που θα μου πει. Ναι, όντως, μου ανακοινώνει ότι κάπου εδώ σταματάμε. Για το καλό του παιδιού και το δικό μου και όλων.
Η αντίδρασή μου εκρηκτική. «Όχι». Φωνάζω, κλωτσάω τις κουβέρτες, όχι, όχι. Εγώ δεν κάνω άλλη καισαρική. Όχι άλλη μια καισαρική. Πώς θα το αντέξω; Θέλω να γεννήσω, απλά να γεννήσω φυσιολογικά.
Πήρε κάμποση ώρα να ηρεμήσω. Γιατρός και μαία ακούνε με υπομονή, αντέχουν το ξέσπασμά μου. Καμιά φορά το καλύτερο είναι να σε ακούνε και να μην λένε τίποτα.
Τηλεφωνούν στον σύζυγό μου που είχε πάει για λίγο στο σπίτι να ξαποστάσει – εξαντλημένος και αυτός από τόση αναμονή…
Μετά το ξέσπασμα με παίρνει για λίγο ο ύπνος. Ησυχία… Ξυπνώ και έχει αχνοφέξει. Δεκέμβρης, Χριστούγεννα σε λίγες μέρες… Το σώμα μου σαν να ηρέμησε. Κάτι έγινε. Αρχίζω και μιλώ στο μωρό μου. Σ’ αγαπώ, μωράκι μου. Δεν πειράζει, δεν τα καταφέραμε. Σ’ αγαπώ πολύ. Σε περιμένω. Σε λίγο θα σε έχω αγκαλίτσα. Σ’ ευχαριστώ πολύ για όλα. Μονολογώ και δακρύζω, αγαπώ όσο ποτέ το μωρό αυτό, αποδέχομαι την καισαρική, παραιτούμαι, παραδίνομαι. Ας γίνει ό,τι να’ ναι. Αρκεί να είμαστε όλοι καλά.
Θες αυτή η χαλάρωση, θες η αγάπη που πολλαπλασιάστηκε – ήταν βλέπεις και δεύτερος γιος και ίσως ποτέ δεν είχα ξεπεράσει την επιθυμία να γίνω κοριτσομάνα, θες το ξέσπασμα που απελευθέρωσε από μέσα μου όλη τη θλίψη της προηγούμενης καισαρικής – που ποτέ ως τώρα δεν την είχα εκφράσει τόσο ανοιχτά, θες ο θεός ο ίδιος, όλα αυτά μαζί… και έγινε το θαύμα.
«Θα με εξετάσετε μια τελευταία φορά πριν από το χειρουργείο». «Θα το κάναμε ούτως ή άλλως. Μέχρι τελευταία στιγμή…». Τελευταία εξέταση από την Αγγελική. Τελευταία ελπίδα να ζήσω το όνειρο. Κι όμως μέσα μου το πιστεύω κι ας πέρασαν 30 ώρες.
«Είναι εδώ». Ο γιατρός πλησιάζει γρήγορα. Συναγερμός! Το μωρό κατέβηκε!
«Άκυρο» φωνάζει ο γιατρός στην προϊσταμένη. Θεέ μου, θα τρελαθώ από χαρά. Άκυρο το χειρουργείο, πάρτε τα νυστέρια, κλείστε τα φώτα εκεί μέσα, δεν ερχόμαστε. Εμείς θα γεννήσουμε!
Το καλύτερο άκυρο που έχω ακούσει στη ζωή μου!
Φωνάζω από χαρά. Αγκαλιάζω τον άντρα μου. Δεν το πιστεύει κι αυτός. Τι μεγαλεία ζούμε!
«Τώρα δεν έχει ούτε πονάω ούτε τίποτα. Θα τα δώσεις όλα», λέει η Αγγελική. «Πρέπει να σηκωθείς από το κρεβάτι για ασκήσεις». Πετάγομαι σαν βολίδα. «Κοίτα πώς ζωντάνεψε!» λέει στον άντρα μου και χαμογελάνε.
Ασκήσεις, σπρωξίματα, η διαστολή σιγά-σιγά αυξάνεται. «Μίλα του» μου λέει η μαία. Σκύβω στην παραφουσκωμένη κοιλίτσα μου και μιλώ, μιλώ, μιλώ στο αγοράκι μου. Μόνο του λέω ευχαριστώ, μόνο του δίνω θάρρος, μόνο το αγαπώ. Μαζί θα τα καταφέρουμε. Διαστολή 10.
Ο γιατρός σταθερός, ήρεμος, υπομονετικός, με σεβασμό και αγάπη: «Πάμε πολύ καλά». «Θα σπρώξεις με όλη σου τη δύναμη. Κόντρα σε όλα», μού λέει με πυγμή η Αγγελική. Κόντρα σε όλα λοιπόν και με πήρε το ποτάμι. Έκσταση. Στιγμές μοναδικές που ζυγίζουν αιώνες. Εγώ φωνή στο τέρμα και το μωράκι στο πρώτο κλάμα. Ουά-ουά, το καλό μου το παιδάκι, αγκαλιές, φιλιά, αγάπη μόνο!
Ακολούθησαν μέρες που δεν πονούσα καθόλου. Σαν να μην είχα γεννήσει. Η τόση χαρά, η ικανοποίηση, η πληρότητα με έκαναν να πετάω.
Κάθε μέρα ο γιατρός και η μαία μαζί μου, μέχρι να φύγω από το μαιευτήριο. Μαζί μου και στις απορίες και στους προβληματισμούς μου, όταν γύρισα στο σπίτι. Να απαντούν σε κάθε ερώτησή μου.
Αυτή είναι η δική μου ιστορία, μοναδική, όπως κάθε τοκετός. Το ξαναζώ κάθε φορά που το σκέφτομαι και νιώθω ευλογημένη.
Ενδυναμωτικός φυσιολογικός τοκετός!
Μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Μιχαλόπουλο και στην Αγγελική!