Εύα – VBAC 10.03.2018

Στην εποχή που ζούμε οι Άνθρωποι σπανίζουν,  καθώς επίσης και το να αφεθείς στα χέρια κάποιου που μόλις γνώρισες. Mπορεί να ακούς οτι δεν υπάρχει καλύτερος, αλλά το πιστεύεις;! Πόσες φορές την έχεις πατήσει στη ζωή σου; Σχέσεις ανθρώπινες, σχέσεις επαγγελματικές, ακόμα και οικογενειακές. Γιατί να αφεθώ με κλειστά τα μάτια σε κάποιον που δεν ξέρω; Γιατί να «ρισκάρω» τη ζωή ΜΑΣ; Και λέω ΜΑΣ γιατί δεν είμαι μόνη μου. Έχω το μωρό μου στην κοιλιά μου που περιμένει να συναντήσει τα δυο του αδέλφια και αυτά θέλουν πίσω στο σπίτι τη μαμά τους ακριβώς όπως έφυγε για να γεννήσει το αδελφάκι τους. Χαμογελαστή, υγιής, όρθια και πιο δυνατή από ποτέ! 

Για όλα αυτά, λοιπόν, θα εξηγηθώ και ειδικά για την έλλειψη εμπιστοσύνης που είχα απέναντι στους επαγγελματίες υγείας ΠΡΙΝ γνωρίσω την Αγγελική!

Το 2011.. και με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι γιατί ζούσα το όνειρο, ετοιμαζόμουν τα παντρευτώ τον πατέρα των 3 παιδιών μας πλέον. Κάπου ανάμεσα σε πρόβες νυφικού, στα ανθοπωλεία, στις εκκλησίες, στην τρέλα των προετοιμασιών, αντιλαμβάνομαι ότι είμαι έγκυος τριών μηνών. Ποια, εγώ;  Που ο τότε γυναικολόγος μου μου είχε πει πως λόγω πολιτιστικών ωοθηκών δύσκολα θα μείνω έγκυος κλπ. Εκεί έρχεται η πρώτη αλλαγή γιατρού. Περνούν οι μήνες μιας τέλειας εγκυμοσύνης και φτάνουμε σε έναν όμορφο Νοέμβριο που στον κόσμο έρχεται το πρώτο μου παιδί, η Φαίδρα μου, χωρίς όμως να το επιλέξει εκείνη. Με έναν βίαιο τοκετό με καισαρική τομή. Δεν θέλω να μακρηγορήσω αν και μπορώ. Η κατάληξη ήταν να μην ευχαριστηθώ τις πρώτες μέρες του μωρού μου, προφανώς με κατάθλιψη και ούτε λόγος για θηλασμό. 

Μικρό μου Φαιδράκι, δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ.

5 χρόνια μετά αλλάζω γιατρό, ενημερωμένη πια για το περιβόητο VBAC και μένω έγκυος στο δεύτερο μωρό μου! Χαρούμενη ότι θα καταφέρω τα πάντα, διαβάζω για τον θηλασμό, ενημερώνομαι για το πως πρέπει να είναι ένας φυσικός τοκετός.  

Οι τότε μαία και γιατρός αποφάσισαν ΠΑΛΙ αυτοί αντί για το μωρό μου το ποτέ θα έρθει στον κόσμο. Λίγο «σκάλισμα», λίγο πίεση. Απόδειξη ότι εγώ ΠΑΛΙ δεν ήμουν 100% ενημερωμένη. Ένα βράδυ του Οκτώβρη με έπιασαν οι «πόνοι», κάναμε εισαγωγή, ο γιατρός πουθενά και εγώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι ακίνητη να μη σπάσουν τα αυγά… Πού είναι όλα αυτά που μαθαίναμε στα μαθήματα τοκετού καλή μου μαία;! Εννοείται πως καταλήξαμε σε ακόμα μια αναίτια καισαρική τομή. 

Παρόλα αυτά, ο θηλασμός πήγε περίφημα, πράγμα που με βοήθησε στη γρήγορη ανάρρωση από την καισαρική, καθώς επίσης και στο να ξαναμείνω έγκυος στο τρίτο μου παιδί, 6 μήνες αφού γέννησα το δεύτερο. Που σημαίνει πως θα είχαν μόνο 16 μήνες διαφορά…

Εκεί είναι που χωρίς δεύτερη σκέψη αλλάζω και πάλι γιατρό… και εκεί γνώρισα την Αγγελική μας! (Στο δεύτερο μωρό μου ήξερα την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων, απλά δεν είχα τη δύναμη να αλλάξω…) Όλα για καλό έγιναν βέβαια… Αφού τώρα πια η εμπειρία θα ήταν ακόμα πιο έντονη με ένα πιο δύσκολο project. Αυτό του φυσικού τοκετού μετά απο 2 καισαρικές και μάλιστα με 16 μήνες διαφορά! Creepy?

Πρώτα τηλεφώνησα στην Αγγελική βρίσκοντας το κινητό της στην ιστοσελίδα του γιατρού. Φοβισμένη νόμιζα πως θα μου μιλήσει απότομα, απόμακρα και θα με προσπεράσει/ξεχάσει ή θα πει να την καλέσω αργότερα γιατί είναι σε τοκετό. ΤΊΠΟΤΑ απο όλα αυτά δεν συνέβη. Της είπα πολύ περιληπτικά ότι έχω 2 καισαρικές τομές και θα επιθυμούσα φυσιολογικό τοκετό. Κατάλαβε αμέσως και πολύ φιλικά μου έδωσε οδηγίες και με παρέπεμψε στον γιατρό φυσικά. 

Από εκείνη τη στιγμή και μετά αφέθηκα. Συνάντησα τον γιατρό και με πλατύ χαμόγελο μας εξήγησε τα πάντα, πρόθυμος να μου λύσει κάθε τρελή απορία. Βέβαια κάθε φορά ανυπομονούσα να μου πει για το ΠΟΤΕ θα ξεκινούσαν τα μαθήματα με την Αγγελική. Την έβλεπα στο ιατρείο να είναι κοντά στις μανούλες που φυσικά ήταν σε πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη απο μένα και ανυπομονούσα ακόμα περισσότερο, έτσι και έφτασε και για μας ο καιρός…

Η κοιλίτσα μεγάλωσε και ήρθε η ώρα για τη βόλτα μας στο γραφείο της Αγγελικής. Με 2 παιδιά πίσω, εκείνες οι ώρες ήταν για μένα και τον άντρα μου οι εντελώς δικές μας στιγμές απόλυτης χαλάρωσης.

Οι συναντήσεις μας με την Αγγελική θα μείνουν πάντα χαραγμένες μέσα μας. Ο χώρος της ζεστός, οικείος, καλόγουστος, καθαρός με την ίδια να τον σέβεται και παρόλη την κούραση ή την αϋπνία που μπορεί να είχε, πάντα μας έκανε να νιώθουμε ευπρόσδεκτοι.

Μικρή παρέα. 3 μαμάδες 3 μπαμπάδες βγάζαμε τα εσώψυχά μας, ένα είδος ψυχοθεραπείας σε συνδυασμό με συμβουλές, ασκήσεις, γνώσεις.

Η Αγγελική ποντάρει στην ΟΥΣΙΑ. Αυτά που θα σου πει είναι η αλήθεια, είναι ΟΛΑ αυτά που θα έπρεπε να ξέρουμε για το σώμα μας, για το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Σε κάνει να βιώνεις αυτό που πραγματικά είσαι. Και τι είναι αυτό; Η φύση. 9 μήνες είσαι η φύση. Και το πιο σπουδαίο ότι η εγκυμοσύνη και ο τοκετός δεν είναι μια κατάσταση «αρρώστιας», αλλά η ίδια η Ζωή, η πραγματική ΖΩΗ! Σε αφήνει να ζήσεις το θαύμα, απομονώνοντας τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας.

Αυτά τα ραντεβού στον χώρο της Αγγελικής… Σπουδαία… 

Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά ανασφαλής, χωρίς πίστη στον εαυτό μου, κλειστή, ντροπαλή και με έντονο το αίσθημα του φόβου. Κάθε φορά της έλεγα ότι φοβάμαι. Φοβόμουν ότι στην προσπάθεια για vba2c θα πέθαινα και θα άφηνα πίσω τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Η απάντησή της δεν ήταν ποτέ «μη φοβάσαι», η απάντησή της ήταν να μας εξηγήσει τα πάντα για τις ορμόνες του φόβου, επιστημονικά αλλά και τόσο απλά, προσιτά.

Κάθε βράδυ φεύγοντας από τον χώρο της Αγγελικής ήμασταν πιο χαρούμενοι, πιο ήσυχοι, πιο δεμένοι με τον άντρα μου και φυσικά η ανυπομονησία για τη μεγάλη μέρα όλο και μεγάλωνε!

Μέχρι που μπήκε ο Μάρτης του 2018 και μαζί του οι προπαρασκευαστικές συσπάσεις! Ήμερα Τετάρτη, 8 του μήνα και πρωτόγνωρο για μένα φαινόμενο, μιας και στις άλλες 2 εγκυμοσύνες δεν είχε συμβεί. Φεύγει η βλέννη. Εδώ να σημειώσω κάτι πολύ σημαντικό. Είχα ξεπεράσει κατά πολύ την ΠΗΤ μου και κανείς απο τους 2 -γιατρός και μαία- δεν με είχε «σκαλίσει». Στα NST είχαν δει και μια μικρή περιτύλιξη του ομφάλιου λώρου στο λαιμό του μωρού, αλλά ήταν πολύ χαλαροί και οι δυο  ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν.

Πήρα την Αγγελική για να την ενημερώσω για τη βλέννη και τις συσπάσεις, ακανόνιστες μεν, αλλά έντονες. Όλα οκ μου είπε, να έχω τον νου μου και να την ενημερώνω για ό,τι θέλω. Την επόμενη μέρα, το πρωί της Πέμπτης, μου έστειλε μήνυμα να δει αν είναι όλα καλά μιας και όταν φεύγει η βλέννη συνήθως μετά από δυο μέρες ξεκινάει ο τοκετός.

Αλλά όλα ήταν καλά και ήσυχα. 

Το γεγονός ότι μου έστειλε μήνυμα με  έκανε να νιώσω ακόμα περισσότερη ασφάλεια. Ήξερα 100% πως αυτοί οι άνθρωποι με έχουν στη σκέψη τους, δεν με βλέπουν απλώς σαν μια διαδικασία, σαν μια ρουτίνα της δουλειάς τους, δεν θέλουν να μας ξεπετάξουν, θέλουν να ζήσουμε το όνειρο, με ασφάλεια, με αγάπη, με ενδιαφέρον.  

Πέρασε λοιπόν και η Πέμπτη και έρχεται φυσικά η Παρασκευή. Όλη μέρα είχα συσπάσεις που με λύγιζαν, είχαν έρθει και τα πεθερικά στο σπίτι από το πρωί και να προσπαθώ να είμαι φυσιολογική… Η πεθερά να κάνει όλα τα εκκλησιαστικά για να βάλει το χέρι της η Παναγία και να πάνε όλα καλά, ο πεθερός να παίζει με τα άλλα δυο παιδιά και εγώ απλά να θέλω να μείνω μόνη μου. Δεν ήθελα κανέναν, αλλά αντί να αδειάζουμε εκείνη τη μέρα, όλο και μεγάλωνε το παρεάκι. Ήρθαν οι γονείς μου, η αδελφή μου, μόνο γείτονες δεν ήρθαν… Κάποια στιγμή, όμως, το απόγευμα το διαλύουμε, η μεγάλη μου κόρη πήγε σε ένα παιδικό πάρτι με την αδελφή μου, τα πεθερικά και οι γονείς σπίτια τους. Μου είχε μείνει το μικρό, δεν άντεχα όμως ούτε τις ομιλίες. Δεν ήθελα τίποτα, οπότε και πήγε στη μαμά μου (το κακόμοιρο). Τι ωραία λέω στον άντρα μου, ησυχία, πάω να κάνω μπάνιο και ξαπλώνω να δούμε τηλεόραση! Εεε, με το που ξάπλωσα στις 21.00 ακριβώς, αυτό ήταν, έσπασαν τα νερά και όταν λέω νερά εννοώ… ποτάμια. Εκεί παίρνω την Αγγελική, βασικά όχι εγώ, ο άντρας μου, γιατί εγώ αγχώθηκα, φοβόμουν, έτρεμα, είχα ρίγη και τάσεις για εμετό, μας είπε θα ενημερώσει τον γιατρό και μιλάμε… αμέσως μετά μας καλεί ο γιατρός και ήρεμα μας λέει να πάμε σιγά σιγά στο μαιευτήριο. 

Εγώ μέσα στη τρέλα της αγωνίας και της προσμονής έκανα και ένα μικρό ρεκτιφιέ. Μαλλί, ρουζ και τα νερά να τρέχουν… ! Ο άντρας μου αγχώθηκε και με περίμενε στην πόρτα. Εκείνη την ώρα επέστρεψε και η κόρη μου η μεγάλη, τη φίλησα και της είπα πόσο πολύ την αγαπώ και πως θα είμαι πίσω μαζί της σε λίγες μέρες. Στους γονείς μου είπα ότι έχω 2 μέρες περιθώριο, μην αγχώνεστε, απλά πάω να με ελέγξουν και θα επιστρέψω (δεν με πίστεψαν, απλά κατάλαβαν ότι δεν ήθελα να έρθει κανείς στο μαιευτήριο), ήθελα να γεννήσω μόνη μου. Χωρίς κανέναν απ’ έξω να τηλεφωνεί, να περιμένει ανακοινώσεις  και να αγχώνει όλη την ομάδα!

Φτάσαμε λοιπόν κατά τις 22.30 το βράδυ στο μαιευτήριο, η διαδικασία της εισαγωγής λίγο αγχωτική. Έπρεπε να με εξετάσει κολπικά η μαία της βάρδιας, όμως μέχρι εκεί. Επικοινώνησε με τον γιατρό που ήταν καθ’ οδόν και δεν μου έκανε τίποτα άλλο! Ύστερα ανεβήκαμε στο δωμάτιο και μέχρι να έρθει η Αγγελικάρα νόμιζα ότι θα με βάλουν με το ζόρι για καισαρική. Κανείς δεν με ενόχλησε, απλά είχα άσχημες εμπειρίες και το μυαλό μου έβγαζε σενάρια. Όταν ήρθαν, όμως, όλα άλλαξαν. Η πόρτα έκλεισε και ήμασταν στο δωμάτιο μόνοι μας, η Αγγελική ο γιατρός, ο άντρας μου και εγώ. Είχαν ξεκινήσει δειλά δειλά και οι πιο έντονες συσπάσεις, οπότε και ο πόνος δυνάμωνε και έπρεπε να τον διαχειριστούμε. Εγώ φοβόμουν πολύ γιατί έβλεπα τους παλμούς του μωρού να ανεβοκατεβαίνουν, κοίταζα συνέχεια στο εσώρουχο να ελέγξω τα «νερά μου» να είναι «καθαρά».

Όταν, όμως, βάλαμε τον ασύρματο καρδιοτοκογράφο δεν έβλεπα τίποτα, τα είχε όλα υπό την επιτήρηση του ο γιατρός και η Αγγελική μας.

Έτσι, είχαμε την ευχέρεια των κινήσεων, κάναμε βόλτες στους διαδρόμους, μπάλα, και οτιδήποτε χρειαζόταν για να απαλύνει τον πόνο μου. H Αγγελική μπορεί κανείς να πει ότι είναι η φυσική επισκληρίδιος της επιτόκου! 

Ο αντρούλης μου το ζούσε μαζί μου, τόσο δυνατός, τόσο ψύχραιμος, τόσο αισιόδοξος. Εγώ μια τον ήθελα, μια δεν τον ήθελα. 

Θέλω να πω πως ήμασταν όλοι μαζί σε αυτό, είχε ο ένας τον άλλο. Ο άντρας μου τον γιατρό να τον καθησυχάζει, εγώ την Αγγελική και οι δυο τους είχαν ο ένας τον άλλο με ένα βλέμμα!

Το ζούσαμε όλοι μαζί, δεν μας παράτησαν ποτέ μόνους μας. Ήταν ψυχή και σώμα εκεί.

Ενώ η διαδικασία του τοκετού προχωρούσε πολύ όμορφα, κάποια στιγμή είχα τάση για εμετό, έτρεμα, πονούσα εννοείται και μου πρότειναν επισκληρίδιο, τόση δόση ώστε να ηρεμήσω λίγο. Έτσι και έγινε. Ξάπλωσα και για μισή ώρα έκλεισα τα μάτια μου, προσπαθώντας να ακούσω τι ψιθύριζαν οι τρείς σωματοφύλακες! Ώσπου πέρασε και η φτωχή πλην τίμια δόση και ο πόνος επανήλθε, αυτή τη φορά διαφορετικός. Εκεί έπρεπε να με εξετάζει ο γιατρός -και τι να δει- τέλεια διαστολή, γι’αυτό και οι εμετοί. Όταν ανεβαίνει η διαστολή, αυτό είναι ένα σύμπτωμα.

Εκεί πια πήραμε δραστικά μέτρα. Όλοι μαζί στον αγώνα. Κάτσαμε στο καρεκλάκι τοκετού, αλλάξαμε πολλές θέσεις και στάσεις, τόσες ώστε εγώ να βολέψω το σώμα μου και να ξεκινήσω τις εξωθήσεις. Η Αγγελική βράχος για να μπορώ να είμαι συγκεντρωμένη και να μη με πάρει μαζί του ο πόνος. Ο γιατρός και αυτός με επανέφερε στην τάξη όταν λύγιζα. Ο άντρας μου με ενεργό ρόλο, αντί να μου κραταει το χέρι ήταν δίπλα στον γιατρό για να δει το Θαύμα. 

Με άφησαν να τα κάνω όλα μόνη μου, με εμπιστεύτηκαν για να εμπιστευτώ και εγώ τον εαυτό μου, ώσπου χωρίς να επέμβουν στη διαδικασία, άνοιξαν τα χέρια τους και υποδέχτηκαν το μωρό μας, με αγάπη και χαμόγελο στις 5.30 το πρωί του Σαββάτου! Τότε και μόνο τότε έπιασε ο γιατρός τα εργαλεία του γιατί έπρεπε ν ακόψει τον τριπλά περιτυλιγμένο στον λαιμό του μωρού ομφάλιο λώρο.

Αυτό το έμαθα εκείνη την ώρα. Εκείνοι το ήξεραν από όταν κάναμε τα NST και τους υπέρηχους. Το ήξερε και ο άντρας μου, αυτά σιγοψιθύριζαν, γι’αυτό και οι παλμοί του μωρού ήταν κάπως περίεργοι στα αυτιά μου. 

Ήταν και οι δυο εκεί με ευθύνη για τις ζωές μας, με αγάπη γι’ αυτό που ζουν κάθε μέρα σχεδόν, με έννοια να φύγουμε από τα χέρια τους καλύτερα από ότι μας παρέλαβαν.

Αγκάλιασα το μωρό μου. Θήλασε απο την πρώτη στιγμή, όσο ο γιατρός έπρεπε να ασχοληθεί και με τον πλακούντα και όλα τα υπόλοιπα. Γιατί έπαθα ρήξη περινέου, οπότε για κανένα 2ωρο είχαμε ρεκτιφιέ. Η παρέα συνέχιζε να είναι η ίδια, με μόνη διαφορά τον μαχητή μας. Πια γίναμε 5 και τον τάιζα ασταμάτητα.

Αφού τελειώσαμε, μείναμε να μιλάμε, η Αγγελική δίπλα μου, της έλεγα «πήγαινε ξεκουράσου».

Έμεινε μέχρι να ανεβώ στο δωμάτιο και το μωρό εννοείται ούτε μπάνιο δεν έκανε. Ήταν μαζί μου συνέχεια. (19 μήνες μετά δεν αφήνει έμενα να κάνω ούτε  μπάνιο, είναι μαζί μου συνέχεια!)

Η Αγγελική ήρθε εκείνο το Σαββατοκύριακο στο μαιευτήριο την Παρασκευή το βράδυ για μένα και νομίζω πρέπει να έφυγαν Κυριακή για να μη πω Δευτέρα.

Ακούραστη, χαμογελαστή, στήριγμα σε όλους! 

Είναι άνθρωποι που σπάνια θα συναντήσει κανείς. Λίγες μέρες πριν τον τοκετό με είχε ρωτήσει «Τι θέλεις από μένα εκείνη την μέρα;». Δεν είχα προγραμματίσει τίποτα, της είπα μόνο ότι δεν θέλω να με αφήσει μόνη μου και δεν το έκανε ούτε για ένα λεπτό. Κυριολεκτικά. Είχα ονειρευτεί τον ιδανικό τοκετό, δεν είχα βάλει αυτοσκοπό όμως το vba2c, ίσως τελικά το πίστεψα παραπάνω από όσο νόμιζα και τα κατάφερα! 

Όμως ακόμα και να μη τα καταφέρναμε θα ήξερα οτι όλοι προσπαθήσαμε μέχρι το τέλος, σε όποιο στάδιο και να σταματούσαμε. Ακόμα και σε προγραμματισμένη καισαρική να με έβαζαν είμαι σίγουρη οτι θα υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος.

Δεν θα πω μακάρι να τους είχα γνωρίσει από το πρώτο μου παιδί, θα πω ότι όλα έγιναν σωστά. Ήρθαν την στιγμή που έπρεπε, φυσικά και θα ήθελα να καλωσόριζαν και τα άλλα μου δύο παιδιά αυτοί οι άνθρωποι, αλλά η αγάπη τους μεταφέρθηκε σε όλη την οικογένειά μου!

Ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου που μου φέρνει δάκρια χαράς και νοσταλγίας στα μάτια. Τα λόγια και το ευχαριστώ πολύ μικρά για να εκφράσουν τα αισθήματά μας. Μια ανάταση ψυχής που καταφέραμε το αυτονόητο! Έναν πραγματικά φυσικό τοκετό!

Το ότι σε λένε Αγγελική δεν είναι τυχαίο. 

Να σε έχει ο Θεός καλά!

Εύα