Όταν το ιδανικό συναντά το εφικτό

by | Τοκετός

Θέλουμε να έχουμε μια υπέροχη εγκυμοσύνη. Θέλουμε έναν απολύτως φυσικό τοκετό. Θέλουμε να θηλάσουμε με ευκολία, να μεγαλώσουμε ένα παιδί προσφέροντάς του την καλύτερη διατροφή, τις ιδανικότερες συνθήκες διαβίωσης… Γίνονται, όμως, όλα αυτά;

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι θέλουμε και να προσπαθούμε να το πετύχουμε. Παράλληλα, όμως, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο. Κανένας δεν μας εγγυάται ότι ο τοκετός θα εξελιχθεί όπως τον είχαμε ονειρευτεί. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να θέσουμε κάποια ερωτήματα στον εαυτό μας. Ποιο είναι το ιδανικό για μας; Είναι μόνο η ίδια η διαδικασία του τοκετού (π.χ. θα θέλαμε έναν απολύτως φυσικό τοκετό) ή είναι η ασφάλεια και η υγεία της μητέρας και του μωρού; Με τι κριτήριο έχουμε επιλέξει τους επαγγελματίες υγείας (γιατρό, μαία) έτσι ώστε να μην νιώσουμε ότι μια διαφορετική έκβαση του τοκετού οφείλεται σε αυτούς;

Υπάρχουν γυναίκες που επιθυμούν να κάνουν καισαρική ή/ και να μην θηλάσουν. Και για αυτές αυτό είναι το ιδανικό. Καμία γυναίκα δεν είναι σωστό να κρίνει την άλλη για την επιλογή της. Η επιλογή του κάθε ανθρώπου είναι δική του και αφορά τον εαυτό του, το σώμα του και το παιδί του. Δεν είμαστε έρμαια των παιδιών μας. «Το παιδί αποφασίζει πόσο θα θηλάσει και αυτό είναι δικαίωμά του», υποστηρίζουν αρκετές γυναίκες. Ναι, είναι δικαίωμά του, αλλά είναι και δικαίωμα δικό μου ως μητέρα να παραδίνω το σώμα μου για όσο εγώ αντέχω. Γιατί το βρέφος με «χρησιμοποιεί» (αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, όσο βαρύγδουπη κι αν ακούγεται) 9 μήνες για να μεγαλώσει, με «χρησιμοποιεί» για να γεννηθεί, με «χρησιμοποιεί» για να φάει. Πόσο αντέχω να παραγκωνίζω τις δικές μου ανάγκες για το παιδί; Και ποιο είναι το τέλειο πρότυπο για την κάθε γυναίκα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε όλες το ίδιο πρότυπο. Η κάθε μια από μας είναι σημαντικό να βρει τι είναι αυτό που την ικανοποιεί. Να ανακαλύψει μια ισορροπία ανάμεσα  στον εαυτό της, το σώμα της, τον σύντροφο, το παιδί, χωρίς να χρειαστεί να απολογηθεί σε κανέναν για τις επιλογές της.

Τον κύριο λόγο στην εγκυμοσύνη τον έχει η γυναίκα που κυοφορεί, είναι όμως σημαντικό να έχει μαζί της σε όλη αυτή διαδικασία έναν σύντροφο-σύμμαχο. Αυτό πάει πολύ πίσω στη σχέση του ζευγαριού. Πόσο προσεκτικά έχουμε επιλέξει τον σύντροφό μας για να κυοφορήσουμε μαζί του; Η επιλογή του συντρόφου μας πρέπει να είναι συνειδητή και αποτελεί ουσιαστικά την προσωπική μας ευθύνη ως γυναίκες.

Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα θέλαμε, ενδεχομένως να αισθανθούμε ενοχές. «Έχω τύψεις γιατί δεν γέννησα φυσιολογικά, γιατί δεν θήλασα αρκετά, γιατί δεν πρόσφερα στο παιδί μου ό,τι έπρεπε». Αυτό που θρέφει τις ενοχές είναι το γεγονός ότι πολλές γυναίκες προσπαθούν να αυτοπροσδιοριστούν με βάση το πώς θα γεννήσουν ή το πόσο θα θηλάσουν. Είναι σαν η μητρότητα να μας ορίζει ως γυναίκες, να ορίζει τον ρόλο και τη θέση μας στην κοινωνία. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε αυτοπροσδιορισμένες πολύ καιρό πριν πάρουμε τον ρόλο της μαμάς. Το να περιμένω να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου, στον σύντροφό μου, στους συγγενείς μου, στις φίλες μου μέσω του πώς γέννησα και πώς θήλασα, είναι κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Υπάρχω και είμαι ολοκληρωμένη πολύ πριν γίνω γίνω μητέρα, ακόμα και πολύ πριν γίνω σύντροφος.

Επιπλέον, στον αντίποδα των ενοχών που μας βασανίζουν, έρχεται η συνειδητοποίηση ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ένα σύνολο πραγμάτων και δεν έχει να κάνει μόνο με τη γέννησή του ή με το αν τον/ την θήλασε η μαμά του ή με τα συναισθήματα που είχε η μητέρα του όταν τον/ την κυοφορούσε, αλλά με όλα τα εξελιγκτικά σκαλοπάτια που ακολουθούν στη ζωή του. Είναι δεδομένο ότι σε όλα αυτά τα σκαλοπάτια, κάτι δεν θα γίνει όπως το περιμέναμε. Μοναδικός μας στόχος, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι το να είμαστε παρούσες σε κάθε στιγμή, συνειδητές και να ξέρουμε ότι έχουμε κάνει το καλύτερο δυνατό.

Είναι επομένως πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι όσα έχουμε φανταστεί πως θα συμβούν στον τοκετό μας, στο θηλασμό ή στην περίοδο της λοχείας είναι πολύ πιθανό να παραμείνουν στη σφαίρα της φαντασίας μας. Έχοντας «δουλέψει», όμως, συναισθηματικά το ενδεχόμενο της ματαίωσης, θα είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε το γεγονός ότι το δικό μας «ιδανικό» συναντά το εφικτό.