Η ιστορία ενός Αγγέλου
38η εβδομάδα και 1 ημέρα…
Τετάρτη, 5 Απριλίου 2017 και ώρα 14:00, αρχίζω να νιώθω νερά να κυλάνε στο πόδι μου και ξαφνικά στο πάτωμα βλέπω μια μικρή λιμνούλα να έχει σχηματιστεί. Μαζί με τα νερά βλέπω και μια κόκκινη βλέννη, ενώ τα νερά συνεχίζουν να τρέχουν. Τρομαγμένη, τηλεφωνώ κατευθείαν στην Αγγελική (μαία). Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έσπαγαν τα δικά μου νερά, ποτέ μιας και η προηγούμενη γέννα μου ήταν μια αρκετά δύσκολη και τραυματική εμπειρία για εμένα. Η Αγγελική με την ήρεμη και απαλή φωνή της γεμάτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, μου λέει: «Τέλεια Εύη μου! Όλα καλά θα πάνε, περιμένεις και μιλάμε πάλι σε λίγο». Κλείνοντας το τηλέφωνο σκέφτηκα «Τι μου είπε; Να περιμένω; Δε θα πάω να γεννήσω;» Ανυπόμονη και φοβισμένη όπως ήμουν της τηλεφωνώ ξανά και της λέω πως θέλω να έρθω στο ιατρείο να με δείτε. Με την ίδια ήρεμη φωνή, η Αγγελική μου απαντάει «Βεβαίως να έρθεις, φθάνω σε λίγο στο ιατρείο».
Μόλις έφθασα στο ιατρείο με υποδέχεται η Αγγελική με ένα μεγάλο χαμόγελο και πηγαίνουμε να με δει ο κ. Μιχαλόπουλος. «Όλα καλά Εύη μου, διαστολή Νο.1 έχεις, ακούω μια χαρά και το μωρό, φεύγεις, πας σπίτι σου και μιλάμε το βραδάκι. Το βράδυ θα πάρεις ένα χάπι αντιβίωσης επειδή έχεις σπασμένα νερά και περιμένουμε». Πηγαίνω σπίτι καθησυχασμένη πλέον και από τον Γιώργο, ενώ η Αγγελική μου είχε πει να την παίρνω τηλέφωνο όσες φορές και όποτε θέλω. Αυτόματα το γεγονός αυτό μου έδιωξε ένα μεγάλο άγχος. Στις 10 το βράδυ, χτυπάει το τηλέφωνό μου και ακούω τη φωνή του κ. Μιχαλόπουλου να με ρωτάει «Πώς είσαι; Θυμήθηκες να πάρεις την αντιβίωση;» Μέσα μου σκεφτόμουν σε όλη τη διάρκεια της τηλεφωνικής επικοινωνίας πόσο τυχερή είμαι που έχω δυο τέτοιους ανθρώπους δίπλα μου σε μια τέτοια διαδικασία με ανθρωπιά συναίσθημα και να δείχνουν τόσο ειλικρινές ενδιαφέρον. «Μην ανησυχείς, συνήθως το ‘πάρτυ’ ξεκινά μετά τις 3 το βράδυ». Ωραία σκέφτηκα, λοιπόν, αναμένω με αγωνία!
Ωστόσο, η μαία μου η Αγγελική μου προτείνει, αν θέλω, να έρθει στο σπίτι μου να με δει και να κάνουμε μερικές ασκησούλες. Έρχεται, λοιπόν, περίπου στις 12 τα μεσάνυχτα, με περιποιείται με ένα πολύ ωραίο και γλυκό τρόπο και έπειτα από περίπου 2 ώρες κάνοντας αναπνοές και άλλες ανακουφιστικές ασκήσεις φεύγει λέγοντας μου να την παίρνω, αν θέλω, τηλέφωνο όλη τη νύχτα.
Ξημερώνοντας η 2η ημέρα της 38ης εβδομάδας…
Έχω αρχίσει ήδη να πονάω αρκετά περισσότερο μετά από μια ώρα που είχε φύγει η Αγγελική. Ξαπλώνω στο κρεβάτι να χαλαρώσω, όσο είναι δυνατό, με τον μεγάλο μου γιο, όχι περισσότερο όμως από 1 ώρα. Σηκώνομαι και κάνω ένα ζεστό μπάνιο, κάθομαι έπειτα στη μπάλα γυμναστικής που είχα, αλλά ο πόνος δυναμώνει όλο και περισσότερο. Τηλεφωνώ συνεχώς στην Αγγελική, μιας και μου είχε δώσει και το ελεύθερο, να της πω ότι πονάω περισσότερο –λες και δε θα το ήξερε- και εκείνη με τη χαρακτηριστική της ηρεμία μου απαντάει «Το ξέρω Εύη μου, αλλά ακόμα δεν είσαι έτοιμη», άκουγα να μου λέει και ανακουφιζόμουν λίγο είναι η αλήθεια. Έπειτα από τουλάχιστον 10 τηλέφωνα μέσα στη νύχτα, την καλώ στις 5 το πρωί και της λέω «Πονάω πολύ, θέλω επισκληρίδιο τώρα!» «Ξεκινήστε για το μαιευτήριο σιγά σιγά, μου απαντά η Αγγελική.
Μια ώρα μετά (μέρα που βρήκε και η κίνηση…) φτάνω στο ΛΗΤΩ και ξεκινάει η διαδικασία των εξετάσεων. Διαστολή 3 έχεις, μου λένε. «Τι; Μόνο; Πονάω αρκετά όμως», είπα. Και όμως δεν είσαι ακόμα έτοιμη μου απάντησαν, θέλουμε λίγο χρόνο ακόμα. Ο πόνος ωστόσο ήταν μεν έντονος, όμως ήταν ανεκτός. Περνάνε περίπου 2 ώρες με όλα αυτά και φθάνω στο δωμάτιο επιτέλους να ξαπλώσω. Έρχεται εκείνη τη στιγμή και ο κ. Μιχαλόπουλος δίπλα μου, χαμογελαστός όπως πάντα και ήρεμος και βγάζει τα δικά του μηχανήματα. Βάζει τον τοκογράφο και συνεχίζει να πίνει το καφεδάκι του με την ίδια ηρεμία, μεταφέροντάς μου και εμένα λίγη από αυτή του τη σιγουριά.
Τη στιγμή εκείνη ξαφνικά νιώθω μια έντονη λιγούρα. Πεινούσα πολύ, μιας και είχα πολλές ώρες να φάω, ενώ ο πόνος συνέχιζε να δυναμώνει. Τότε, ζητάω από την Αγγελική φαγητό και επισκληρίδιο μαζί! Διψάω επίσης αρκετά και κρατάω το μπουκαλάκι με το νερό που είχα από το σπίτι με τόσο δύναμη και δεν το άφηνα με τίποτα από τα χέρια μου. Το κρατούσα ακόμα και στις εξωθήσεις. Πράγμα φυσιολογικό θεωρώ μιας και στην προηγούμενη γέννα μου, δε μου έδιναν νερό καθόλου και απλά μου έβρεχαν τα χείλη με βρεγμένο βαμβάκι. Είχα ενθουσιαστεί που μπορούσα να πίνω νερό!
Τη στιγμή εκείνη και ενώ οι πόνοι είχαν ενταθεί αρκετά, κάνω επισκληρίδιο, τρώω και μισό τοστάκι μαζί (είπαμε πεινούσα πολύ…). Οι πόνοι έπειτα από περίπου μισή ώρα άρχισαν να χαλαρώνουν λίγο και τότε λέω στην Αγγελική πως θέλω να πάω στην τουαλέτα και δεν εννοώ για τσίσα μου… «Τι; Κιόλας;» μου απαντάει η Αγγελική. Τι κιόλας της λέω, γρήγορα πήγαινέ με στην τουαλέτα. Χαμογελώντας μου λέει η Αγγελική «Δε θες τουαλέτα Εύη μου, έρχεται το μωρό! Γεννάμε! Θέλεις να δω τι διαστολή έχεις;» Με ελέγχει και βλέπει πως η διαστολή είχε φτάσει στο 10! Εκείνη τη στιγμή ξεκινά ένας σύντομος διάλογος. «Ξεκινάμε», μου λέει. «Τι ξεκινάμε»; της απαντώ. «Γεννάς», μου λέει. «Μπα, όχι. Εγώ απλά τουαλέτα θέλω», της λέω και θέλω να πάω επειγόντως.
Η ώρα έχει φτάσει πλέον 10 το πρωί και μου λέει η Αγγελική «Εύη μου ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουμε εξωθήσεις». Αααα πολύ ωραία, απαντώ. Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Άπειρη εγώ σχετικά με αυτό το σημείο της διαδικασίας. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ο κ. Μιχαλόπουλος και με μια ηρεμία μου λέει τον τρόπο που θα συνεργαστούμε. Κατανοητός, ευθύς, υπομονετικός πολύ. Δίπλα σε όλη αυτή τη διαδικασία και ο άντρας μου, ήρεμος και αυτός πολύ. Μετά από αρκετές εξωθήσεις φτάνει μια στιγμή που ο κ. Μιχαλόπουλος κοιτώντας τον άντρα μου, του λέει «Θέλεις να έρθεις για λίγο από δω να πιάσεις το μωρό;» Σάστισα και γω και ο άντρας μου. «Βάλε αυτό το γάντι και έλα από δω» συνεχίζει ο γιατρός. Βάζει, λοιπόν, το γάντι ο άντρας μου και τοποθετεί ο γιατρός το χέρι του άντρα μου από κάτω και ακουμπάει το κεφαλάκι του μωρού με το γάντι. Εκπληκτικό συναίσθημα και συγκινητική αντίδραση του άντρα μου που δε θα ξεχάσω.
Ελάχιστα λεπτά αργότερα και ενώ συνέχιζα τις εξωθήσεις, με μεταφέρουν στη διπλανή αίθουσα τοκετών. Είχα αρχίσει να κουράζομαι λίγο, αλλά με βοήθησαν πολύ και ο κ. Μιχαλόπουλος και η Αγγελική. Μετά από λίγη ώρα συνεχιζόμενων εξωθήσεων μου λέει ο γιατρός «Έλα, δώσε μου το χέρι σου λίγο και πιάσε το κεφάλι του μικρού σου», που μόλις είχε βγει. Πιάνω το κεφαλάκι του, ανασηκώνω λίγο το κεφάλι μου και γω και βλέπω όλο το κεφαλάκι του μικρού μου Άγγελου να με κοιτάει! Μαγικό συναίσθημα! Ήταν η δύναμη που χρειαζόμουν για να συνεχίσω τις εξωθήσεις. Συνέχισα να σπρώχνω με πιο πολύ ένταση πλέον και δύναμη και σε πολύ λίγα λεπτά αντικρίζω όλο το σωματάκι του μωρού μου. Μέσα σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον με χαμηλό φωτισμό, μουσική χαλαρή και ησυχία, έβλεπα τον μικρό μου μαζί με τον άντρα μου! Η στιγμή ΜΑΓΙΚΗ! Δε μπορώ καθόλου να μιλήσω, μόνο κλαίω για όλο αυτό που κατάφερα, όντας ένας άνθρωπος με αρκετές φοβίες, τις οποίες μαθαίνω να αντιμετωπίζω πλέον. Κατευθείαν ο κ. Μιχαλόπουλος μαζί με την Αγγελική πριν καν κόψουν τον ομφάλιο λώρο, μου φέρνουν στην αγκαλιά μου το μωρό μου. Εγώ συνέχιζα να κλαίω από απίστευτη χαρά και συγκίνηση που κρατούσα τον μικρό, αλλά και για τον μαγικό τρόπο που ήρθε στη ζωή και ήμουν τόσο ευλογημένη που έζησα από την αρχή έως το τέλος όλη αυτή τη διαδικασία. Όση ώρα είχα το μωρό μου στην αγκαλιά μου, ο κ. Μιχαλόπουλος ζήτησε από τον άντρα μου να κόψει τον ομφάλιο λώρο του μωρού. Στιγμή επίσης μαγική. Ο γιατρός και η μαία η Αγγελική έκαναν και τον άντρα μου να ζήσει τόσο έντονα την όλη διαδικασία της γέννας που όλες αυτές οι στιγμές θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας με τον πιο όμορφο τρόπο.
Ο κ. Μιχαλόπουλος και η Αγγελική, για μένα, είναι δυο ΑΝΘΡΩΠΟΙ με ενσυναίσθηση και πολλή αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Σέβονται τον άνθρωπο που έρχεται στη ζωή, σέβονται τη γυναίκα και της φέρονται με αξιοπρέπεια. Να τονίσω σε αυτό το σημείο, πως πριν καταλήξω στην ομάδα αυτή (γιατρός-μαία), είχα κάνει την έρευνά μου και είχα κάνει συναντήσεις και με άλλους γιατρούς που «εξειδικεύονταν» στο VBAC. Είχα απογοητευτεί από το πόσο επιφανειακοί ήταν και οι ίδιοι οι γιατροί, αλλά και οι μαίες. Δεν μου αρκούσε απλά να ακούσω ότι όλα πάνε καλά, ήθελα να ξέρω πως ακόμα και αν δεν πάει κάτι καλά, μπορούμε με ηρεμία να το αντιμετωπίσουμε. Ήθελα να νιώσω τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση ενός γιατρού και της μαίας, ότι τα πάντα λύνονται με ηρεμία, με προτεραιότητα πάντα την υγεία του μωρού και της εγκυμονούσας. Ο κ. Μιχαλόπουλος δεν μου είπε ποτέ υπερβολές, δε με φόβισε όμως κιόλας. Αισθάνθηκα μεγάλη ασφάλεια παρόλο που, όπως προανέφερα, είμαι ένας άνθρωπος με πολλές φοβίες.
Το πιο σημαντικό είναι να ξέρουμε για ποιο λόγο θέλουμε εμείς οι γυναίκες να γεννάμε φυσιολογικά. Τα οφέλη που έχει ο φυσιολογικός τοκετός τόσο για το μωρό που έρχεται στη ζωή, όσο και για τη γυναίκα που γεννάει. Είναι τόσο σημαντικό, όσο και η ζωή που φέρνουμε στον κόσμο, την οποία πρέπει να σεβόμαστε πρώτα απ’ όλα και έπειτα να σεβόμαστε εμάς και αυτό που μας λέει η καρδιά μας.
Οι καλύτεροι άνθρωποι που θα μπορούσα να έχω δίπλα μου σε μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μου. Θα τους θυμάμαι πάντα με απεριόριστη αγάπη και σεβασμό, ευχαριστώντας το Θεό που με οδήγησε να τους επιλέξω και μπήκαν στην καρδιά μου.
Γιώργο Μιχαλόπουλε και Αγγελική Κλήμου σας ευχαριστώ πολύ!
Ημερομηνία τοκετού: 06/04/2017
Με πολλή αγάπη,
Εύη Ζυμπά