Ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας και βγαίνουμε δύο, ανοίγουμε ξανά την πόρτα και μπαίνουμε τρεις… Η παραπάνω φράση συνοψίζει τις αλλαγές που πρόκειται να βιώσουμε μέσα στο επόμενο διάστημα (το οποίο βέβαια κρατάει χρόνια!).
Στο σπίτι του ζευγαριού που αποκτά μωρό υπάρχει τώρα ένας νέος συγκάτοικος, η φροντίδα του οποίου είναι πολύ απαιτητική και εξαιρετικά απαραίτητη για την ανάπτυξή του. Ξαφνικά, λοιπόν, αναπροσαρμόζονται όλα. Πρέπει να δούμε τις νέες ανάγκες που προκύπτουν, να τις επαναπροσδιορίσουμε, να δούμε τους νέους ρόλους που καλούμαστε να πάρουμε και τις ευθύνες που αυτοί συνεπάγονται. Σε αυτό το πρώτο διάστημα είναι πολύ σημαντικό το να μην χάσουμε την επικοινωνία μας ως ζευγάρι, το να μην φορτώνουμε ρόλους στον/ στη σύντροφό μας ή να μην παίρνουμε εμείς τους δικούς του/της ρόλους. Η πλειονότητα των γυναικών έχουν τη τάση να αναλαμβάνουν και την πατρότητα. Ο ρόλος του πατέρα σε αυτή τη φάση έχει τη μορφή δορυφόρου, η μάνα εκ των πραγμάτων έχει πιο ενεργό σωματικό ρόλο, επομένως μοιραία επωμίζεται μεγαλύτερο φορτίο σε πρακτικό επίπεδο. Όμως, όταν ο σύντροφος είναι υποστηρικτικός, αυτό ενισχύει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση της μητέρας, με αποτέλεσμα να μπορεί να είναι πολύ πιο δοτική και υποστηρικτική προς το παιδί τους στο πλαίσιο του νέου ρόλου που έχει προκύψει.
Η σχέση των συντρόφων αλλάζει και αναπροσαρμόζεται την πρώτη τριετία. Το ζευγάρι δεν είναι αυτό που ήξερε ότι είναι, έχει γίνει κάτι άλλο και εκεί είναι πιθανό να έρθει η σύγκρουση. Πώς αντιμετωπίζουμε τη νέα κατάσταση; Με ειλικρίνεια, επικοινωνία των αναγκών μας, συζήτηση, με την ανάληψη από τον πατέρα του ρόλου του προστάτη από τους εξωτερικούς «κινδύνους» (ευρύτερη οικογένεια), αλλά και με την ενήλικη στάση μας απέναντι στα πράγματα. Γιατί αν συνεχίζουμε να παραμένουμε… έφηβοι μπορεί να μας ταλανίζουν σκέψεις, όπως: «Γιατί ο/η σύντροφός μου ασχολείται με το παιδί και όχι με μένα;» ή «Γιατί ο σύντροφός μου θέλει να βγαίνει με τους φίλους του;»
Ναι, είναι γεγονός ότι ένα μωρό μπορεί να ανατρέψει την καθημερινότητά μας, άλλωστε ο ρόλος του γονέα από μόνος του είναι απαιτητικός. Ωστόσο, αν συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για μια περίοδο αναπροσαρμογής του εαυτού μας (στη σκέψη, στη σχέση, στα συναισθήματά μας), θα μπορέσουμε θέτοντας όρια να βρούμε τις ισορροπίες μας μέσα στη νέα αυτή συνθήκη.