Οι περισσότεροι από μας -αν όχι όλοι- έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή στη ζωή μας να κάνουμε ψυχοθεραπεία. Συνήθως, όμως, το αναβάλλουμε για αργότερα. Για μια περίοδο που η οικονομική μας κατάσταση θα είναι καλύτερη, για όταν θα είμαστε σε θέση να δεσμευτούμε χρονικά και ουσιαστικά, για τη στιγμή που θα την έχουμε ανάγκη πραγματικά (περιμένοντας ίσως την κατάρρευση!). Ε, λοιπόν, αυτή η «ιδανική» περίοδος μάλλον δεν θα υπάρξει ποτέ. Η στιγμή να ξεκινήσουμε ψυχοθεραπεία είναι… τώρα! Αυτό ισχύει σε κάθε φάση της ζωής μας. Aν, όμως, έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ψυχοθεραπεία πριν γίνουμε γονείς, τα οφέλη είναι πολλαπλά.
Ένας συνειδητοποιημένος γονιός είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στο παιδί μας. Άλλωστε, τέλειος γονιός δεν υπάρχει. Το ζητούμενο είναι να είμαστε σε επαφή με αυτό που είναι δικό μας, να γνωρίζουμε ποιο κομμάτι μας θέλουμε να κρατήσουμε και να μεταλαμπαδεύσουμε στο παιδί μας και ποιο κομμάτι προτιμάμε να αφήσουμε πίσω. Πρέπει να αποφασίσουμε ποια από τα νήματα που μας κρατάνε δεμένους με το παρελθόν θα «κόψουμε», ποια θα διατηρήσουμε, αλλά και ποια δικά μας θα δημιουργήσουμε εκ νέου. Το σημαντικό είναι να μάθουμε μέσα από όλη αυτήν τη διαδικασία να ζούμε στο τώρα και η ψυχοθεραπεία* είναι ένας τρόπος να κοιτάξουμε μέσα μας και να γίνουμε πιο συνειδητοί. Αυτό, βέβαια, δεν συνεπάγεται ότι δεν θα κάνουμε λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών μας, σίγουρα όμως θα είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι.
Με τη γέννηση ενός παιδιού καλούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, το μέγεθος και το βάρος των οποίων συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε. Επιπλέον, μόλις γίνουμε γονείς αρχίζουν και «ξυπνούν» μνήμες από την πρώτη μας οικογένεια και συχνά δημιουργούνται τριβές με τους δικούς μας γονείς και κυρίως με τη μητέρα μας. Η ψυχοθεραπεία/ψυχοεκπαίδευση μας βοηθάει να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά των γονιών μας, η οποία ως ένα βαθμό ευθύνεται για όσα μας συμβαίνουν σήμερα. Το γεγονός ότι βάζουμε τη σχέση μας μαζί τους στο μικροσκόπιο δεν σημαίνει ότι δεν τους αγαπάμε. Συνειδητοποιούμε ποιες είναι οι συμπεριφορές των γονιών μας με τις οποίες συμφωνούμε και θέλουμε να τις διαιωνίσουμε και ποιες είναι εκείνες με τις οποίες διαφωνούμε και σκοπεύουμε να τις σταματήσουμε. Δεν κρίνουμε τα πρόσωπα, κρίνουμε τις συμπεριφορές και αυτές καλούμαστε να αλλάξουμε. Άλλωστε, ένας άνθρωπος είναι προϊόν πολλών συμπεριφορών.
Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας προσπαθούμε να καταφέρουμε να μπούμε στη θέση του ενήλικα όσον αφορά τις σχέσεις μας με τους άλλους, να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και των επιλογών μας. Η σύγκρουση έρχεται όταν η στάση απέναντι στη νέα συνθήκη δεν είναι ενήλικη. Τότε είναι πιθανό να παρατηρηθεί μια αντιστροφή ρόλων. Το «παιδί» που έχουμε εσωτερικεύσει και δεν έχει ικανοποιηθεί, έρχεται να ΠΑΡΕΙ τη στιγμή που το μωρό μας ΖΗΤΑΕΙ και εκεί είναι το σημείο που ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε γονείς.
Δεν υπάρχει τέλειος γονιός και εμείς (δυστυχώς ή ευτυχώς) δεν θα αποτελέσουμε την εξαίρεση. Το να καταφέρουμε, όμως, να μπούμε στη φάση της γονεϊκότητας, με όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια, είναι σπουδαίο, όχι γιατί θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο τρόπο, αλλά γιατί θα καταφέρουμε να είμαστε ουσιαστικά παρόντες στο μεγάλωμά τους. Και αυτό αρκεί.
*Στην περίοδο της εγκυμοσύνης δεν γίνεται ψυχοθεραπεία (εκτός αν η γυναίκα βρισκόταν πριν μείνει έγκυος σε θεραπεία, οπότε μπορεί να την συνεχίσει). Στις εγκύους μιλάμε για ψυχοεκπαίδευση, στο πλαίσιο της οποίας «δουλεύουμε» με αιτήματα και φόβους που προκύπτουν).