Η κατάσταση που βιώνουμε όλοι αυτή την περίοδο είναι πρωτόγνωρη, γεμάτη ανασφάλεια και αγωνία. Πώς νιώθει άραγε μια έγκυος ή μια γυναίκα στην περίοδο της λοχείας αυτό το διάστημα; Πέρα από τη νέα συνθήκη ζωής με την οποία έρχεται αντιμέτωπη, έχει να βιώσει και ένα δικό της κομμάτι, αυτό του τοκετού και της γονεϊκότητας.
Στην αγωνία του «να γεννήσω ένα υγιές μωρό» που αποτελεί κοινό παρονομαστή σε όλες τις γυναίκες, έρχεται να προστεθεί η αγωνία του να μην αρρωστήσουν οι ίδιες, το μωρό τους ή κάποιος από το οικογενειακό ή φιλικό τους περιβάλλον και άρα να κινδυνέψει η υγεία τους λόγω του κορωνοϊού. «Θα είναι όλοι υγιείς όταν τελειώσει όλο αυτό;» «Θα είμαι υγιής τη στιγμή του τοκετού ώστε να γεννήσω με τη μαιευτική ομάδα που επιθυμώ στο μαιευτήριο που έχω επιλέξει;» «Αν βρεθώ θετική στον κορωνοϊό, θα υπάρξει απομάκρυνση από το μωρό μου στο μαιευτήριο;» Παράλληλα, υπάρχει το κομμάτι του κατά πόσο μπορούν οι γυναίκες να μοιραστούν τη χαρά, την αγωνία και τις πρακτικές δυσκολίες της λοχείας με την ευρύτερη οικογένεια και τους φίλους, αλλά και η αγωνία του πόσο θα επηρεαστεί η συντροφική σχέση. Η νέα κατάσταση, όμως, όσο δύσκολη κι αν φαντάζει, έχει πολλά θετικά σημεία τόσο για την εγκυμονούσα, όσο και για τη λεχώνα.
«Τα παιδιά των ανθρώπων», η ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν (αν δεν την έχετε δει, είναι μια καλή πρόταση για το βράδυ σας!) αναφέρεται σε μια ολοκληρωτική Αγγλία του 2027, όπου η στειρότητα απειλεί με εξαφάνιση το ανθρώπινο γένος, όταν μια νεαρή γυναίκα, η μοναδική έγκυος σε όλο τον πλανήτη, γίνεται η ελπίδα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Στο σήμερα, μέσα σε έναν κόσμο, του οποίου την τεράστια ανατροπή βιώνουμε αυτή την περίοδο, η έγκυος φέρνει το καινούριο, το νέο, το φως, την ελπίδα, τη δύναμη.
Όσον αφορά τη λοχεία, στη νέα συνθήκη που έχει πλέον διαμορφωθεί αυτό το διάστημα, το ζευγάρι έρχεται περισσότερο αντιμέτωπο με την ευθύνη της γονεϊκότητας. Παράλληλα, μπαίνει ένα φυσικό όριο ανάμεσα στην πυρηνική και στην ευρύτερη οικογένεια, το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό. Πέρα από το κομμάτι που αφορά την παροχή πρακτικής βοήθειας (π.χ. μαγείρεμα φαγητού, πλύσιμο ρούχων), το οποίο ειδικά στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένο, η ευρύτερη οικογένεια έχει την τάση και να… ευνουχίζει. Γιατί «αυτή ξέρει», γιατί «τα έχει κάνει όλα αυτά και μάλιστα καλύτερα». Συχνά, ο ρόλος του συντρόφου παραγκωνίζεται το πρώτο διάστημα και σύντροφοι γίνονται… οι γιαγιάδες «που ξέρουν, γιατί έχουν μεγαλώσει παιδιά». Το όριο αυτό, λοιπόν, δίνει χρόνο στους συντρόφους. Στο μαιευτήριο είναι μόνο οι τρεις τους, στο σπίτι ο μπαμπάς έρχεται περισσότερο αντιμέτωπος με τον ρόλο και την ευθύνη του και ενδεχομένως αυτό να τον κάνει πραγματικά τον φύλακα, τον προστάτη της οικογένειας. Ο πατέρας έχει την ευκαιρία να δει όλα αυτά τα συναισθηματικά κύματα, από τα οποία περνάει η σύντροφός του και να συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι ανθρώπινο και αναμενόμενο. Τα αντιφατικά συναισθήματα υπήρχαν πάντα, τώρα όμως έχουν μπει κάτω από το μικροσκόπιο και μεγεθύνονται. Η νέα κατάσταση δίνει την ευκαιρία στο ζευγάρι να γίνει πιο δυνατό στο «μαζί». Η συζυγία μπορεί να «δουλευτεί» περισσότερο, γιατί το ζευγάρι σε αυτή τη φάση δεν έχει κάτι άλλο να κάνει παρά να προσπαθήσει για το «μαζί» και αυτό είναι σπουδαίο.
Αν ζητήσετε από λεχώνες να περιγράψουν το πρώτο διάστημα στο σπίτι με το μωρό, οι περισσότερες θα το χαρακτηρίσουν σαν μια περίοδο που οι ίδιες είναι κλεισμένες στο σπίτι, έχοντας πατήσει ένα «pause» στη ζωή τους, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος κινείται κανονικά. Ε, λοιπόν, αυτή την περίοδο καμία λεχώνα δεν έχει λόγο να αισθανθεί ότι κάτι χάνει! Είμαστε όλοι στην ίδια μοίρα. Μάλιστα, μια γυναίκα στην περίοδο της λοχείας δεν αισθάνεται αυτόν τον ιδιότυπο εγκλεισμό με αρνητικούς όρους, αφού έχει να ασχοληθεί με κάτι πολύ ουσιώδες, το μωρό της!
Είναι, λοιπόν, σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει ιδανική περίοδος για να μείνει μια γυναίκα έγκυος, για να γεννήσει, για να γίνει μητέρα. Καμία γυναίκα δεν βιώνει και τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης μέσα σε ένα ροζ σύννεφο. Ούτε τώρα με την απειλή του κορωνοϊού, ούτε ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για την περίοδο της λοχείας. Τα συναισθήματα είναι παρόντα πάντα. Δεν είμαι ή χαρούμενη ή λυπημένη. Μπορώ να είμαι και χαρούμενη και λυπημένη. Μπορώ και να προσμένω να έρθει το μωρό μου και ταυτόχρονα να αγωνιώ που θα έρθει. Να είμαι χαρούμενη γι΄αυτό και παράλληλα να έχω αμφιβολίες κατά πόσο είναι καλή περίοδος αυτή που αποφάσισα να γίνω μαμά. Το ίδιο ισχύει και για τη σχέση με τον σύντροφό μας. Αυτή η περίοδος έχει και ματαίωση και θλίψη και ένταση και φόβο και αγωνία και ελπίδα. Ας καλοσωρίσουμε όποιο συναίσθημα κι αν νιώθουμε και ας προσπαθήσουμε να το ονοματίσουμε. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Ας το αποδεχτούμε και ας απενοχοποιηθούμε.
Αν νιώθετε την ανάγκη ζητήστε βοήθεια από τους ειδικούς. Και μην ξεχνάτε να αγκαλιάζεστε με τον σύντροφό σας και να επικοινωνείτε με το μωρό σας!
Μείνετε υγιείς και δυνατές!